Update; Tik Tak Boem. We zijn gegaan!!

Samen met alle andere inwoners van IJsland zijn wij met een groepje ook aan onze vulkaantocht begonnen. (Dit gelukkig voor ik mijn voet blesseerde, vorige post bekijken voor het verhaal daarrond!). Rond 16 uur vertrokken we vanuit Reykjavik en rond 17 uur konden we aan de wandeling beginnen. Wat een mensenmassa! Nooit gedacht dat de eerste keer ik zo een grote groep bij elkaar zou zien het bij een vulkaan was. De wandeling was pittig, niet gelogen maar ik had erger verwacht. Het was nog licht toen we aankwamen, op een bepaald moment zagen we de rode gloed tussen de gebergte verschijnen. Daar waren we dan, we wandelden dichter en dichter, hoe dichter we kwamen hoe surrealistischer het werd. We vonden een gezellig plekje, ploften ons neer en begonnen aan onze diner. Op dat moment keek ik rond en voelde de connectie met elke persoon die op dat moment ook naar dit fenomeen aan het kijken was. We waren allemaal één. Duizenden vreemdelingen gekluisterd aan de grond, samengebracht door de kracht van de aarde.

Naarmate de avond vorderde nam de zon afscheid en kwamen de kleuren volledig tot zijn recht. Al vanaf het begin van mijn verblijf ben ik gefascineerd door de zonsop en ondergangen. Om deze te aanschouwen bij een vulkaan had ik niet kunnen voorspellen. Ken je het gevoel dat je verloren geraakt in de vlam van een kaars? Omringt door duister is er dan een puntje van licht, met een dansende vlam die je aandacht trekt. Het gevoel was te vergelijken met dit. Totaal verloren in de kleuren en beweging. De verandering van dag naar nacht was nog nooit zo speciaal. Toen we het allemaal opgenomen hadden begonnen we aan de terugtocht. Ik kon het niet laten nog een blik terug te werpen, wat ik toen zag was bijna even onbeschrijfelijk als de vulkaan zelf. Honderden lichtjes in een lijn, met het mooiste kleurenspel dat hun achtervolgde. De connectie die ik voelde werd nu nog sterker. Voldaan maakten we onze wandeling af. Dit was de moeite